Het was een regenachtig Oerol. Lekker muziek luisteren op het strand bij het festivalterrein de Deining is er niet van gekomen. Ik heb nog nooit zoveel verschillende regenkleding gezien. Er zijn voorstellingen geannuleerd, maar gelukkig zijn mijn voorstellingen allemaal doorgegaan. Veel voorstellingen waren zeer de moeite waard. Gelukkig voor niet-Oerolgangers zijn er ook voorstellingen nog op het vasteland te zien. Hier mijn verslag.

Huis G van Via Berlin

De ochtend van mijn laatste voorstelling op zondag 16 juni regende het weer behoorlijk. Precies op de tijd dat ik naar de voorstelling fietste was het droog. De ticket werd gecontroleerd, maar het was nog niet zeker of de voorstelling Huis G van Via Berlin zou doorgaan. De weerapps gaven aan dat het weer flink ging regenen. Maar het ging helemaal niet meer regenen en het zonnetje brak door. Tijdens de voorstelling ging veel regenkleding uit. 

De aankondiging van de voorstelling werd volkomen waargemaakt: ‘HUIS G. is een sensueel, beklemmend en ontroerend liefdesverhaal dat de toeschouwer getuige maakt van de vele kanten van een verslavende relatie op de grens tussen liefde en geweld’. In het begin van de voorstelling voelde je de aantrekkingskracht tussen de twee dansers gehuld in witte kleding. Prachtige dans tegen de achtergrond van het bos in West Terschelling met twee muzikanten die voor passende muzikale omlijsting zorgden. De mooie en sensuele kant van een liefdesrelatie ging op een gegeven moment over in agressievere dans in het zwart. De titel werd duidelijk: huiselijk geweld.

De Dansers en Club Gewalt

Mijn reeks voorstellingen opende met dans en muziektheater van De Dansers en Club Gewalt. De voorstelling vond plaats in een schuur, waar achter de tribune de schapen vrolijk meegenoten. De opening was hard, onbesuisd en rommelig. Er werden teksten uitgesproken die onverstaanbaar waren. Gelukkig veranderde dat in mooie zang en prachtige danspartijen met de hele groep, maar ook in duo’s en trio’s. ‘DEEP/END is een oefening in onderlinge afhankelijkheid. We weten niet waar de toekomst ons brengt, maar één ding is zeker: als we in het diepe moeten springen, doen we dat samen’. Tussen de opzwepende muziek en dans werden teksten opgezegd met de oproep dat we het met elkaar moeten doen en soms met een politieke lading. Daar tussen zat ‘from the river to the sea’. 

Groupe ZUR

’s Avonds om 23.00 uur in het bos zorgde Groupe Zur met Vento voor een indrukwekkende performance met projectie, wind door wapperende doeken met lichtbeamers met afwisselende kleuren. Soms gebeurde het achter het scherm en zagen we de projectie en soms voor het scherm. Door de wapperende doeken werden weer figuren geprojecteerd. Met passende elektronische muziek. Het leverde soms een hypnotiserende ervaring op. 

Waste me van Maas Theater

Maandag was een hele regenachtige dag met als gevolg dat een aantal voorstellingen werden geannuleerd, maar Waste me van Maas Theater ging door. De tribune stond voor een hele berg afval. Hoe toepasselijk op de oude vuilnisstort van Terschelling. Opeens uit het afval kwamen de dansers tevoorschijn. Het leverde een prachtige dansvoorstelling op met een aanklacht tegen de hoeveelheid spullen dat we eigenlijk veel te snel afdanken. Het publiek zat ingepakt in regenkleding, de dansers moesten zich een weg banen door het natte en koude afval. Dat deden ze met volle overtuiging in hun gezamenlijke danspartijen en hun individuele gevechten met spullen. De maker van de voorstelling wil krachtig stelling nemen tegen de wegwerpmaatschappij. We zijn al zover heen dat we soms ook mensen probleemloos als oud vuil wegswipen!

Orkater - Nieuwkomers

Jelle Haen en Jessica Matheson ontdekken elkaar op een afgelegen plek door verschillende gedaanten aan te nemen. Wordt de individualiteit bepaald door hoe de buitenwereld aankijkt tegen mensen? Het stel tooit zich voortdurend in andere kleren en passen daar muziek en liederen op aan. Dat leverde popnummers op die gevolgd werden door de totaal andere sfeer van musicalnummers. Hun zang werd niet belemmerd door het intensieve spel. Dat bleef mooi. 

Ivgi & Greben, Beam on the beach

Voor de avondvoorstelling Beam on the beach van de dansgroep Ivgi & Greben was ik weer in regenkleding gehuld. Tussen de tribune en de zee lag een soort landingsbaan, die verlicht werd. Bij de zee op flinke afstand stonden de dansers klaar en dansten zich een weg naar ons als publiek. De nieuwkomers komen eraan. Komen dichter bij maar worden soms weer teruggeduwd om het daarna opnieuw te proberen. Het leverde veel groepsdans op, maar ook hier duo’s en groepjes. Nieuwe culturen die werden meegebracht werden door volksmuziek en -dans uitgebeeld. Het is zwaar dansen in het zand. Daar hadden ze op getraind op een beachvolleybalveld. 

Theater Rast met Bergen Verzetten

Midden in het bos komt een oude witte auto aangereden. De spelers Ferhat Kaplan en Jean Pierre Nshimyumuremyi stappen uit en beginnen hun verhaal over vriendschap, samenwerken, geheime levens, vastzitten in de criminaliteit, behoefte aan het goede en in het slechte getrokken worden. Beide mannen zitten hoog in een criminele organisatie. Ze moeten zelf een klusje uitvoeren, omdat er even geen uitvoerders beschikbaar waren. Op de aangeven plek in het bos moesten ze de pakketjes drugs opgraven. Het gesprek ging over hun gezamenlijke avonturen vanaf de basisschool. De herinneringen gaf ze een goed gevoel. Maar op een gegeven moment draait het gesprek. Een van de twee wil stoppen met het foute pad en wil jongerenwerker worden. Dat kan niet was de verbaasde reactie van zijn jeugdvriend. Eenmaal in het circuit kun je er nooit meer uit. Straks benader jij jongeren om op het rechte te blijven of te komen, terwijl ik die jongeren rekruteer voor de handel. Dat kan toch niet! Zijn vriend zet door. Het goede wint!

George & Eran met Leven

Ook in de voorstelling van George&Eran producties speelt vriendschap de hoofdrol. De jeugdvrienden Adam Kissequel en George Tobal stapten regelmatig in een trein om verrassende dingen te beleven. Op een van de reizen ontmoeten ze Roos. Dat leidt tot een mooie vriendschap. Het leven wordt vol overgave van vriendschap en liefde geleefd, maar wordt ruw verstoord door de kanker van Roos. Rouw en verlies vormen nu de hoofdmoot van het leven. De verhouding tussen de vrienden wordt anders. Het leverde een mooie dialoog op tussen de vrienden. In dit aangrijpende verhaal waar woorden tekortschieten speelt Club Classique muziek van Schubert tot Brahms, Piazzolla en Glass. 

Orkater met High Rose

Wiskundige Alice gaat op voordracht van haar broer Bobby wonen in een prestigieus groot appartementengebouw van de wereldvreemde, schatrijke architect die zelf in het penthouse van het gebouw woont. Het samenwonen in het gebouw gaat niet zo goed. Vijf acteurs spelen verschillende vreemde bewoners. Deze voorstelling had alles in zich. Een prachtige locatie, verrassende figuren, plotselinge gebeurtenissen zoals de opkomst van de dode hond, de bankier die zichzelf van het leven berooft door van de berg (bovenste verdieping van het gebouw) af te vallen en de champagne fles die plotseling naar beneden wordt gegooid, boeiende dialogen, passende requiems en prachtige zang. Intens spelen en dansen en dan ook nog bloedzuiver en mooi zingen. En dan ook nog eens in een koude en natte omgeving.

Wat ik ook nog heb gezien

De voorstelling Artificial by Nature van Nineties bestond uit twee robotten die rondjes draaiden in het zand en robotachtig met elkaar spraken. Ze keken bevreemd naar het leven van gewone mensen. Het gesprek kreeg geen diepgang en het beeld van de prachtige pakken alleen is wat mager. Kenneth Berth en Johannes Lievens verzorgden beide een voorstelling in het knusse West End Theater (50 zitplaatsen) in West Terschelling. Johannes Lievens heeft in Parijs kampvuursessies georganiseerd over eenzaamheid. Daar vertelde hij over. Wat zo jammer was dat we zo weinig te weten kwamen van de uitkomsten van die gesprekken. Wanneer gaat alleen zijn over in eenzaamheid? En kan je ook weer een weg terugvinden? De voorstelling van Kenneth Berth had ook een interessant onderwerp, maar miste ook diepgang. Kenneth is aangereden door een auto op het zebrapad en wilde een gesprek met degene die hem heeft aangereden. 

Het straattheater had zeer te leiden van de regen, maar ik heb toch nog een uitvoering gezien van Knot on Hands met de voorstelling Brace on Impact. De moves van Britt Timmermans, Mario Kunzi en Tijs Bastiaens waren gracieus en imponerend.

Ik wilde bij Onder de Pannen naar het optreden van Michael Prins. Helaas moest hij wegens ziekte verstek laten gaan. Zijn plaatsvervanger in het programma werd Stefan Jansen uit Zuid Afrika met een fijn repertoire van Paul Simon, Bob Dylan, Leonard Cohen en wat speciale Zuid-Afrikaanse liedjes. Op de Deining heb ik nog geluisterd naar Willie Darktrouwers met Nederlandstalige nummers in een beetje Bob Dylan stijl.

Ik hoop voor de lezer dat er bij jou in de buurt nog een aantal van de voorstellingen hierboven te zien zijn. En anders voorbereiden op Oerol 2025 met de aftermovie van Oerol 2024 en de aankoop van het festivalbandje 2025.

Michiel Verbeek