Mary Helen Immordino-Yang is een Amerikaanse neurowetenschapper. Ze heeft 5 jaar onderzoek plus daarna om de twee jaar vervolgonderzoek gedaan onder 65 jongeren tussen 14 en 18 jaar over transcendent denken. Dat leverde interessante uitkomsten op voor het voortgezet onderwijs.

De jongeren kwamen uit etnische diverse gezinnen met een lage sociaal economische status en uit wijken met veel criminaliteit. Ze liet de jongeren 40 docufilms zien over diverse thema’s met leeftijdsgenoten. Vervolgens werden de jongeren gevraagd hoe ze zich voelden bij het zien van de films. Daarna gingen ze door de MRI. De jongeren gaven aan dat ze sterk emotioneel betrokken waren bij wat ze gezien hadden. De uitkomst van het onderzoek was dat hoe meer de jongeren zich betrokken voelden bij de verhalen, hoe meer ontwikkeling van de hersenen. Diep nadenken over complexe onderwerpen is een vorm van transcendent denken. Transcendent denken verwijst naar een manier van denken die verder gaat dan praktische, dagelijkse beslissingen of oppervlakkige probleemoplossing. Het is een proces waarin mensen reflecteren op grotere, diepere vragen die verbonden zijn met persoonlijke waarden, ethische kwesties, en existentiële thema's zoals de zin van het leven, onze plaats in de wereld, en de impact van onze acties op anderen. Dit type denken vereist introspectie (naar binnen kijken, antwoorden in jezelf zoeken) en een gevoelsmatige, emotionele betrokkenheid, en het kan leiden tot inzichten die iemands identiteit, wereldbeeld en persoonlijke waarden versterken.

Training van transcendent denken levert de mogelijkheid om een voorspelling te doen over identiteitsontwikkeling en de mate van tevredenheid over het leven als volwassene.

Vraag aan Chat GTP

Na een aantal lezingen van Mary Helen Immordino-Yang op You Tube te hebben bekeken heb ik deze vraag aan Chat GTP gesteld: Hoe denken andere neurowetenschappers over het onderzoek van Mary Helen Immordino-Yang over 'transcendent thinking' en wat voor consequenties heeft het onderzoek voor het voortgezet onderwijs.

Dit was het interessante antwoord:

Mary Helen Immordino-Yang is een bekende neurowetenschapper die onderzoek doet naar hoe emoties en sociale ervaringen ons vermogen tot diep en "transcendent" denken beïnvloeden. Haar werk focust op hoe het brein reageert op verhalen en sociale interacties die intense emoties oproepen, en hoe dit ons helpt om complexere, abstracte denkprocessen te ontwikkelen. Ze stelt dat momenten van introspectie en persoonlijke reflectie essentieel zijn voor het ontwikkelen van transcendent denken—een vorm van denken die verder gaat dan praktische problemen oplossen en in plaats daarvan persoonlijke en morele inzichten genereert.

Reacties van andere neurowetenschappers

Over het algemeen wordt Immordino-Yang's werk goed ontvangen, vooral omdat zij een belangrijk onderwerp in het breinonderzoek aankaart: het verband tussen emotie en cognitie. Haar bevindingen sluiten aan bij de bredere trend in de neurowetenschap om emoties en lichaam-geest dynamieken serieuzer te nemen. Collega's wijzen er echter soms op dat er nog steeds vragen bestaan over de mate waarin haar bevindingen op grote schaal toepasbaar zijn in diverse contexten en culturen. Ook wordt soms getwijfeld aan de praktische toepasbaarheid van de theorie, omdat veel van haar onderzoeken in gecontroleerde laboratoriumomstandigheden plaatsvinden, wat kan verschillen van de dynamische omgeving in een klaslokaal.

Er is daarnaast discussie over het causale verband: sommige wetenschappers vragen zich af of emotionele ervaringen inderdaad een directe oorzaak zijn van transcendent denken, of dat ze slechts faciliterend zijn. Kortom, veel wetenschappers steunen de basis van haar werk, maar er zijn enkele vragen over de exacte mechanismen en de directe toepasbaarheid.

Consequenties voor het voortgezet onderwijs

Haar onderzoek heeft enkele belangrijke implicaties voor het onderwijs, met name voor het voortgezet onderwijs waar leerlingen zich in een cruciale fase van hun cognitieve en emotionele ontwikkeling bevinden:

1. Nadruk op reflectie en introspectie 

   Immordino-Yang pleit voor het creëren van ruimte in de schooldag voor leerlingen om na te denken en te reflecteren, omdat dit het ontwikkelen van zelfbewustzijn en hogere-orde-denken bevordert. Dit kan bijvoorbeeld door het inbouwen van momenten van stilte, reflectie-oefeningen, of opdrachten waarbij leerlingen hun persoonlijke reacties en gevoelens op bijvoorbeeld literatuur, kunst of geschiedenis bespreken.

2. Integratie van emotie in het curriculum

   Haar bevindingen suggereren dat emoties een belangrijke rol spelen in het verdiepen van leerervaringen. Een curriculum dat sterk op feiten en kennisoverdracht gericht is, zou volgens haar baat hebben bij het toevoegen van meer persoonlijk relevante en emotioneel prikkelende onderwerpen, waardoor leerlingen niet alleen kennis vergaren, maar ook het vermogen ontwikkelen om diepgaande vragen te stellen.

3. Sociale interacties en verhalen centraal stellen 

   Omdat het verwerken van emoties in sociale en verhalende contexten een brug kan slaan naar dieper begrip, kunnen docenten overwegen om meer met verhalen te werken, en groepswerk te gebruiken dat open discussie en empathie bevordert. Dit ondersteunt niet alleen de inhoudelijke kennis, maar versterkt ook het emotioneel en moreel leerproces.

4. Onderwijs als middel voor persoonlijke groei  

   De nadruk van Immordino-Yang op transcendent denken reikt verder dan kennisoverdracht; ze pleit voor onderwijs dat persoonlijke ontwikkeling en zelfbewustzijn als belangrijke doelstellingen ziet. Dit zou kunnen leiden tot een verschuiving in het voortgezet onderwijs, waarbij succescriteria niet alleen op academische prestaties, maar ook op persoonlijke en sociale vaardigheden worden gebaseerd.

5. Verminderen van overmatige focus op toetsen  

   Haar bevindingen roepen ook de vraag op of traditionele toetsmethoden voldoende zijn om de brede intellectuele en emotionele ontwikkeling te meten die volgens haar essentieel is voor transcendent denken. Ze pleit mogelijk impliciet voor een curriculum dat minder op standaardisatie en meer op individuele groei gericht is.

Samengevat

Immordino-Yang’s onderzoek heeft waardevolle inzichten opgeleverd die het voortgezet onderwijs kunnen inspireren om meer aandacht te geven aan reflectie, emotionele ontwikkeling en diepere sociale verbindingen. Echter, de concrete implementatie ervan roept nog praktische en culturele vragen op. Neurowetenschappers steunen haar conclusies over het belang van emotie, maar onderstrepen dat meer onderzoek nodig is om de meest effectieve methoden voor integratie in verschillende onderwijsomgevingen te identificeren.

Michiel Verbeek